Via Verde

Rondom Naserena kun je niet alleen prachtig wandelen en klimmen, maar ook heerlijk fietsen. De verkeerswegen zijn over het algemeen rustig en hebben een goed wegdek. Het aantal routes voor all-terrain fietsen is verrassend groot. Maar dé fietsattractie van de Matarraña is zonder twijfel de zogenaamde Vía Verde (Groene Weg), die ongeveer 100 km loopt langs een oude spoorlijn tussen Alcañiz en Tortosa, en vlak langs Naserena komt. Deze route verbindt een reeks oude spoorwegstations (vaak buiten de dorpen waarnaar ze zijn genoemd), gaat door 46 tunnels, kruist 14 viaducten – waarvan de meest spectaculaire net om de hoek bij Naserena ligt – en passeert verschillende aantrekkelijke natuurlijke zwemplekken.

Als je de route van west (Alcañiz) naar oost (Tortosa) doet, gaat het grotendeels bergafwaarts; andersom vraagt om wat meer fietservaring (klimmen). Je kunt ervoor kiezen de route voorbij Tortosa te verlengen, helemaal tot aan de Middellandse Zee. Vanaf Tortosa kun je het fietspad langs de rivier de Ebro volgen tot je bij zee komt. De oude spoorlijn loopt daar niet meer, maar de route is te mooi om daar al te stoppen. Tegen die tijd hebben de bergen plaatsgemaakt voor de Ebro-vlakte en rijstvelden die uitkomen bij een van de belangrijkste wetlands van Europa (Parc Natural del Delta de l’Ebre). Hier vind je uitgestrekte moerassen en kanalen waar je zee- en trekvogels kunt spotten zoals flamingo’s, ibissen en visarenden. De eindbestemming kan Ràpita zijn, een aangenaam Catalaans kust- en vissersstadje met brede stranden en een promenade met talloze terrasjes. Maar laten we eerst kijken naar het deel van de spoorroute dat wij deden.

In mei 2024 hebben mijn ouders en ik (Anna) een paar stukken van deze prachtige Via Verde verkend, beginnend in Torre del Compte (ongeveer 10 km van Naserena). We verlieten het kleine stadje waarvan de hoge toren uitkijkt over de Matarraña-rivier en de velden rond La Fresneda, en bereikten het oude treinstation van Torre del Compte via een steile asfaltweg bergafwaarts. We kozen ervoor direct de rivier over te steken via het 300 meter lange viaduct in de richting van Valjunquera (zie foto). De aangename lentetemperaturen en het uitzicht zorgden voor een zeer prettige eerste kennismaking met de Vía Verde.

Afgezien van een paar kuilen was het wegdek goed, al zorgde het fijne grind voor een constant getik; het is wellicht aan te raden om dikke banden te gebruiken, omdat dit meer grip geeft op het wegoppervlak. Na 5 kilometer en onze eerste tunnelervaring (we waren onze zaklampen vergeten!) keerden we om en merkten meteen het verschil: het ging nu heel gelijkmatig, maar zeker bergafwaarts. We fietsten voorbij Torre del Compte, via Valderrobres naar Cretas, allemaal oude en goed bewaard gebleven stadjes met uitzicht op het spectaculaire landschap van het natuurpark Els Ports.

Een aantrekkelijk kenmerk van de hele spoorroute is dat je voortdurend andere verkeerswegen kruist waar je kunt afslaan naar een dorp of stadje, of zelfs naar een zwemplek. Na Cretas vonden we het genoeg en keerden terug naar Torre del Compte.

Na deze eerste verkenningstocht kozen we ervoor om onze tweede fietstocht te beginnen via de provinciale weg van Valderrobres, het stadje waar we inmiddels verbleven, naar Cretas. We kozen er niet voor om bij het station van Valderrobres de Via Verde op te gaan vanwege de beperkte toegankelijkheid, maar pikten onze spoorlijnroute weer op bij het station van Cretas. Het traject van 15 km richting Horta de San Juan (waar Pablo Picasso een tijd werkte) voert over een soort plateau met voortdurend uitzicht op de bergen.

Het is mooi te onderbreken bij Lledó om te zwemmen in de prachtige natuurlijke poelen van het dorp, die zijn uitgesleten in de bedding van de Matarraña. Helaas hadden we onze zwemkleding niet meegenomen, dus kozen we ervoor terug te fietsen naar Valderrobres via de ‘gewone’ autoweg. Toch zijn we ervan overtuigd dat de Vía Verde nog veel meer mooie etappes voor ons in petto heeft!